OPIS ADMINISTRATORA BUDYNKU:

6 lutego 1995 r zgodnie z naszą umową byliśmy razem z Markiem w Łodzi. Oglądaliśmy wspólnie nieruchomoć. Dom przedstawia się okazale, ale widać, że przez 50 lat nie był remontowany. Budynek ma 3 piętra. W środku części frontowej jest brama wjazdowa na podwórko. Cała nieruchomość budynkowa składa się z 3-ch części: dwie prostopadłe do ulicy i równoległe do siebie oraz środkowa Część z bramą wjazdową od ulicy. Frontowa część ma 9 okien z wyjątkiem parteru zmniejszonego o szerokość bramy. Dwa budynki od podwórka też są trzy piętrowe. Każdy z nich ma po 12 okien z widokiem na podwórko. Wejścia na klatki schodowe są zamykane na domofony i z tego powodu ich nie obejrzałam. Jeżeli wierzyć liście lokatorów i ilości domofonów to w domu tym mieszka nie mniej niż 39 rodzin. Podwórko jest duże i jasne. Na środku rosną jakieś drzewa. W końcowej części ustawione jakieś budki, było ich 40-ści sztuk. Podejrzewam, że są to składy na opał do każdego z mieszkań. Nie jest on obskurny, ani zaniedbany bardziej niż przeciętne tego typu nieruchomości. Ulica jest w samym centrum Łodzi. Równoległa do Piotrkowskiej, podobno najdłuższej ulicy w Polsce. Spróbuje Panu za chwilę narysować szkic nieruchomości, najlepiej jak to potrafię, tylko proszę się nie śmiać.

 

POCZTÓWKA 1

Przeglądam notatki z mojego ostatniego pobytu w Polsce, duch mojego Ojca nie opuszczał mnie tu ani przez moment. Była zima, byłam sama i doszłam do punktu w którym zgubiłam nawet poczucie żałoby które prowadziło mnie przez ostatnie 18 miesięcy. Dopiero parę lat temu zdałam sobie w pełni sprawę ze związku historii rodziny z kamienicą w Łodzi, to śmieszne ale była ona zawsze celem naszych wycieczek i jakoś nigdy nie udało mi się połączyć tych kropek, być może czasem rzeczy wydają się tak oczywiste że przestajemy sobie z nich zdawać sprawę.

W bólu związanym z żałobą tkwi głęboki lęk, lęk przed utratą, przed zapomnieniem. Nie tylko odchodzi ukochany człowiek, ale także poczucie smutku, powoli przychodzi zapomnienie. Strach nigdy mnie nie opuścił ale moje cierpienie na chwilę zelżało, czekam aż znowu uderzy. Przedwczoraj próbowałam znaleźć kogoś kto pomógł by mi ze stolarką. Prawie zadzwoniłam do Ciebie, chwytając za telefon w mgnieniu oka zdałam sobie sprawę z pustki którą po sobie zostawiłeś.

 

POCZTÓWKA 2:

Już nie jestem sama, nie mogę być, stworzyłam nowe życie którego obecność jest częścią mnie, nawet gdy go fizycznie przy mnie nie ma. Przybyłam z powrotem do miejsca w którym wszystko się zaczęło, byłam tam już parę razy ze względu na moje badania: zakopana w archiwach, próbując dowiedzieć się czegoś od tutejszych ludzi, przeczesywałam pchle targi w poszukiwaniu obcych wspomnień. Ale w sekrecie próbowałam spotkać się z Tobą, przemierzać ulice które dawniej przemierzaliśmy razem, miałam nadzieję że to miejsce mi Ciebie przywróci, może spowoduje że zobaczę Cię w swoich snach, albo zwyczajnie pomoże mi wyobrazić sobie Ciebie na pustym krześle siedzącego przede mną, gdy razem pijemy kawę i zjadamy ciastko w pobliskiej kawiarni.

To wszystko nie zadziałało, czuję że się odsunąłeś, mam nadzieję, że tylko na chwilę, żeby zrobić przestrzeń dla miłości do kogoś innego. Nie potrafię już być tylko z Tobą. Przekazałam pulę genów następnej generacji, miłość i troska odbierają przestrzeń mojej pamięci.

BUILDING ADMINISTRATOR DESCRIPTION:

February 6th, 1995 According to our agreement, we were together with Marek in Łódź. We watched the property together. The house looks magnificent, but you can see that it has not been renovated for 50 years. The building has three floors. In the middle of the front part is the entrance gate to the yard. The entire building property consists of three parts: two perpendicular to the street and parallel to each other and the middle part with a gate from the street. The front wall has 9 windows except for the ground floor, which is reduced by the gate's width. Two buildings from the yard are also three-storeyed, each of them has 12 windows overlooking the yard. Entrances to the stairwells are closed on intercoms and that's why I did not see them. If you believe the list of tenants and the number of intercoms, no less than 39 families live in this house. The backyard is large and low, some trees grow in the middle. In the back part, there are 40 storage units. I suspect that they are for fire woods for each apartment. The house certainly needs renovation, but there is a lot to invest in. It is not dingy or neglected more than the average of this type of property. The building is in the very center of Łódź, close to Piotrkowska, apparently the longest street in Poland. I will try to draw a sketch of the property in a moment, as best as I can, but please do not laugh..

 

POSTCARD 1

I go through what I wrote on my last stay in Poland, the ghost of my father was walking with me the whole time. It was winter, I was alone, and I was at a point that I felt like I'm losing the sense of grief that laid in me for the last 18 month. It was a couple of years prior to this trip that I attached my family story to the estate in Łódź, it's funny - that was almost always the purpose of our travels and somehow I never connected the dots, maybe sometimes things are so obvious it turns you blind.

In the pain of grief there's a deep sense of fear: fear of losing and forgetting, not only the person that is gone but also the sense of sorrow, forgetting to mourn. The fear never left, but the sorrow faded, feels distant until it strikes again. The other day I was trying to think of someone who can help me with some carpentry work, I almost took the phone and called you, it was this nothing of a second till I remembered the void that in it life still existed.

 

POSTCARD 2

I'm not alone anymore, I can't be, I have created a new life into this world and there's an inherent presence of him that is part of me, even when he is not physically with me. I traveled again to where it all started, I was there a couple of times, coming for research: digging into the archives, trying to get some input from the locals, scavenging the flea markets and looking for other people's leftovers and memories. But secretly I was trying to meet you again, walk the streets we once walked in together, hoping the place will bring you back, maybe make you appear in my dreams or just help me imagine you in the empty seat in front of me, joining me for coffee and a piece of cake in a local cafe.

It did not work out. I think you moved a side, just for now maybe, hopefully, to allow me to have the space to love someone else. I can't be alone with you anymore, I've spread the pool of genes furthermore and the care and love needed is narrowing the space I have for remembering.