Miłość połączona z ekstazą, miłość połączona z bólem. Marilyn Monroe, Gloria Swanson, Greta Garbo, Judy Garland, Ava Gardner, Vivien Leigh - tragiczne i szczęśliwe historie miłosne, życiorysy wpisujące się w archetyp nieszczęśliwych kobiet, ich pogmatwanych losów, szalonych zmian nastrojów. Miłość, która obnaża swoje konsumpcyjne oblicze, miłość uproszczona i skomplikowana. Miłość rozdęta do granic możliwości, grożąca eksplozją uczucia, iluzyjna, utopijna. Miłość w rzeczywistości wątpienia i w kulturze, jakże już znudzonej tym, że przecież wszystko było. Tylko ona wydaje się być wiarygodna, wydaje się być pomostem dla tego, co prawdziwe i mądre.

Czy zatem miłość jest jedyna, niezwykła, metafizyczna? Nie kłamie, jest stała i ciągła? Aktorki i aktorzy, piosenkarze i piosenkarki z egzaltacją śpiewają o jej idealistycznym modelu, dramatach, spełnieniach. Czerwone poduszki w kształcie serduszek, figurki-amorki, kicz i blaga - to współczesne symbole miłości, a przynajmniej jej zbanalizowanego oblicza. A więc miłość jako wielki balon, który pęka, pozór i drżenie serc. Love, love, love - czy można się w niej zatracić? A jeśli nie można jej sięgnąć, to czy pozostaje się bez niej zawsze nieszczęśliwym? Czy da się jeszcze mówić wspólnym językiem miłości? Czy powtarzając za innymi słowo "miłość", można się czegokolwiek w tej materii nauczyć? Czy można być dobrym z miłości? Co kryje się w głosie aktorek?

Jednym z głównych elementów wystawy będzie jej warstwa dźwiękowa, w którą wpleciono słowo "love", wypowiadane na siedem sposobów, różniących się brzmieniem oraz tembrem głosu szansonistek, wielkich aktorek: Marilyn Monroe, Glorii Swanson, Grety Garbo, Judy Garland, Avy Gardner, Vivien Leigh.

Joanna Szumacher

Love love love love love to tytuł wystawy który na pierwszy rzut oka wygląda jak ekstatyczny krzyk. Tymczasem, jest raczej chłodnym i obiektywnym opisem sytuacji w której się znaleźliśmy. Poprzez powszechność dostępnych nam obrazów miłości, wiemy dokładnie jak powinniśmy ją przeżywać. Ale czy zamiast kochać nie powielamy jedynie wzorców miłości dostarczanych nam przez kulturę? Miłość stała się modna, powszechna i prosta. Teraz, gdy wszystko jest seksi, are you loving it?

Wystawa Joanny Szumacher w Pracowni Portretu opowiada o kondycji miłości. Przestrzeń galerii została w większej części wypełniona balonami. Folia, z których są one wykonane, jest prawie przezroczysta i tak delikatna, że balony nieustannie drgają i szeleszczą. Nad nimi została zawieszona czarna okrągła tarcza. Przestrzeń, której nie przykrywają balony, jest zajmowana przez podest na którym leży rzeźba mająca kształt łzy, wykonana z luster. Pomiędzy oknami stoi oparta o ścianę ponad dwumetrowej długości metalowa, czarna strzała. Tło dźwiękowe stanowi utwór zakomponowany i wykonany przez artystkę i Nubota - monotonny tętent serca rozwija się w kompozycję w której basy miarowo poruszają całą scenerią a dopełnia je głos artystki. Ten zestaw elementów tworzy w całej galerii jednorodną instalację, którą sama artystka określiła jako obraz "wyestetyzowanej dyskoteki".

Maciej Łuczak

Love combined with ecstasy, love combined with pain. Marilyn Monroe, Gloria Swanson, Greta Garbo, Judy Garland, Ava Gardner, Vivien Leigh --- both tragic and happy love stories, referring to the archetype of the unfortunate women, their complicated lives, their crazy mood swings. Love that exposes its consumptive nature, love reduced and complicated. Love blown-up to the extremes at the risk of emotional explosion, illusory and utopian. Love in the reality of doubt and in our culture that is so bored with the fact that it all has been. Only love seems to be trustworthy, seems to be the link between what's real and what's wise.

So is love unique, unusual, metaphysical? Does it never lie? Is it constant and continuous? Actors and actresses, men and women singing with exaltation about love's idealist model, drama and fulfillment. Red pillows in the shape of little hearts, amore figures, a kitsch and a blague --- these are the contemporary phantasms of love or at least its clichéd surface. So love is as a big balloon that bursts, it's illusion and a tremble of hearts. Love, love, love --- can one be lost in it? And if one cannot achieve it then one is always unhappy without it? Can we still speak the common language of love? Or by repeating the word 'love' after Marylin, Greta, Vivien and others can we still learn anything? Is one able to be good out of love? What's within these actresses' voices?

One of the main components of the exhibition is sound layer in which word 'love' is spoken in seven ways differed by the sound and timbre of voice of the singers, the great actresses: Marilyn Monroe, Glorii Swanson, Grety Garbo, Judy Garland, Avy Gardner, Vivien Leigh.

Red. Paweł Szroniak
Tłum. Zbigniew Kowalski, Anna Kowalska-Petrie